ΘΕΟΔΩΡΑ ἡ Ὁσία Μήτηρ ἡμῶν, ἀγαπήσασα τὸν Χριστὸν ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ἠρνήθη τὸν κόσμον καὶ τὰ ἐν κόσμῳ καὶ εἰσελθοῦσα εἰς Κοινόβιον ἔγινε Μοναχή· ἐκεῖ δὲ ἀγωνισθεῖσα ἀπέκτησεν ὅλας τὰς ἀρετάς. Τόσην δὲ ὑπερβολικὴν ὑπακοὴν καὶ τιμὴν προσέφερεν ἡ μακαρία εἰς ὅλας τὰς ἀδελφὰς καὶ μάλιστα εἰς τὴν Προεστῶσαν καὶ Ἡγουμένην, ὥστε καὶ μετὰ θάνατον ἐφέρθη ὡς νὰ ἦτο ζῶσα. Ἐπειδὴ λοιπὸν ἐφύλαξε τὴν ζωήν της καθαρὰν καὶ ἀκηλίδωτον, ἀφῆκεν ἑαυτὴν στήλην ζῶσαν καὶ παράδειγμα ἔμψυχον ἀρετῆς διὰ τὰς λοιπὰς ἀδελφὰς τοῦ Μοναστηρίου.
Μετὰ τὸν θάνατον τῆς Θεοδώρας ἀπέθανε καὶ ἡ Ἡγουμένη, ἥτις καὶ αὐτὴ ἔζησε μὲ καθαρὰν καὶ πνευματικὴν ζωήν· διὰ τοῦτο κατὰ τὸν ἐνταφιασμόν της συνέρρευσε πλῆθος λαοῦ ἄπειρον, ὡς καὶ ὀνομαστοὶ ἄρχοντες. Ὅταν λοιπὸν συνήχθη πλῆθος Μοναχῶν καὶ ἐπισήμων ἀνδρῶν, ἠνεῴχθη ὁ τάφος, ἐντὸς τοῦ ὁποίου ἀπὸ ἀρκετῶν ἐτῶν ἔκειτο τὸ Λείψανον τῆς Ὁσίας ταύτης Θεοδώρας, ἵνα ἐντὸς αὐτοῦ τεθῇ καὶ τὸ Λείψανον τῆς Ἡγουμένης. Τότε ὅμως ἔγινε θαῦμα ἐξαίσιον, τὸ ὁποῖον προεκάλεσε μεγάλην ἔκπληξιν καὶ θαυμασμὸν εἰς τοὺς ἰδόντας, κατάνυξιν δὲ φέρει εἰς τοὺς ἀκούοντας.
Ὅτε, ἐτοποθέτησαν τὸ Λείψανον τῆς Ἡγουμένης ἐντὸς τοῦ τάφου, ὤ τοῦ θαύματος! εἶδον ὅλοι οἱ παρεστῶτες (διότι ὁ τόπος εἰς τὸν ὁποῖον εὑρίσκετο ὁ τάφος τῆς Ὁσίας ἦτο εἰς θέσιν τοιαύτην, ὥστε ἠδύναντο νὰ βλέπωσιν ὅλοι ἐντὸς τοῦ τάφου), ὅτι ἡ πρὸ πολλοῦ νεκρὰ Θεοδώρα, ὡσὰν νὰ ἦτο ζῶσα, συνέσφιγξε καὶ περιέστειλεν ἑαυτὴν εἰς ἓν μέρος τοῦ τάφου, παραχωρήσασα τόπον, ὅπως ἐνταφιασθῆ ἡ Πνευματική της Μήτηρ. Τοῦτο τὸ ἐξαίσιον θαῦμα βλέποντες ἅπαντες οἱ παρευρεθέντες ἐφώναζον ὁμοφώνως· «Κύριε, ἐλέησον». Ἀπὸ τῆς ἐποχῆς λοιπὸν ἐκείνης καὶ μέχρι σήμερον πολλὰ σημεῖα ἐποίησε καὶ ποιεῖ ὁ Θεὸς διὰ τῆς Ὁσίας ταύτης Θεοδώρας, δαιμονισμένους ἐλευθερώνων, εἰς τυφλοὺς ἐπαναδωρίζων τὴν ὅρασίν των καὶ ἀσθενεῖς ἀναριθμήτους θεραπεύων, διὸ καὶ πρεπόντως οἱ πιστοί, μετὰ πάσης εὐλαβείας ἐπιτελοῦσι κατὰ τὴν σήμερον τὴν ἐτήσιον μνήμην αὐτῆς, ἧς ταῖς ἁγίαις πρεσβείαις Χριστὲ ὁ Θεὸς ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.