ΙΩΣΗΦ, ὁ Ὅσιος Πατὴρ ἡμῶν, ὁ Ποιητὴς καὶ Ὑμνογράφος καλούμενος, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Θεοφίλου τοῦ εἰκονομάχου (829-842) καὶ τῶν διαδόχων αὐτοῦ Μιχαὴλ Γ’ (842-867) καὶ Βασιλείου Α’ τοῦ Μακεδόνος (867-886), κατήγετο δὲ ἐκ τῆς Σικελίας, εἰς τὴν ὁποίαν καὶ ἐγεννήθη περὶ τὸ ἔτος ωιϛ’ (816) ἐκ γονέων, πατρὸς μὲν Πλωτίνου, μητρὸς δὲ Ἀγάθης ὀνομαζομένων.

Ἦτο δὲ ὁ μακάριος, ἀπὸ αὐτῆς ἔτι τῆς πρώτης του νεότητος, κατὰ πολλὰ εὐσεβὴς καὶ πρᾶος καὶ κατεγίνετο μετ’ ἐπιμελείας εἰς τὴν μελέτην τῶν θείων Γραφῶν. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ κατὰ τὸ ἔτος ωκζ’ (827) ἀποβιβασθέντες εἰς Σικελίαν Ἀγαρηνοὶ σὺν τῷ χρόνῳ κατελάμβανον ὁλόκληρον τὴν νῆσον, ὁ Ὅσιος οὗτος, δεκαπενταετὴς τότε, κατέφυγε μετὰ τῆς μητρὸς καὶ τῶν ἀδελφῶν αὐτοῦ εἰς τὴν Πελοπόννησον καὶ ἐκεῖθεν ἐπορεύθη εἰς τὴν Θεσσαλονίκην, ὅπου ἔγινε Μοναχὸς καὶ ἀπεδύθη εἰς τοὺς πνευματικοὺς ἀγῶνας τῆς ἀσκήσεως. Κλίνην μὲν εἶχε τὴν γῆν ἐστρωμένην μὲ ἓν δέρμα, τὰ δὲ ἐνδύματά του ἦσαν εὐτελῆ· ἡ τροφή του ἦτο ὀλίγος ἄρτος καὶ ποτόν του τὸ ἁπλοῦν ὕδωρ· μετεχειρίζετο ἀγρυπνίαν καὶ στάσιν ὁλονύκτιον ἔκλινε συχνάκις τὰ γόνατά του εἰς προσευχήν· εἶχεν εἰς τὸ στόμα του ὕμνους συνεχεῖς πρὸς τὸν Θεόν· ἐποίει ἐρχόχειρον τὴν καλλιγραφίαν καὶ ἀνεγίνωσκε τὰς θείας Γραφάς. Ἐκ τούτων δὲ καὶ τῶν τοιούτων κόπων ἔγινεν ὁ ἀοίδιμος πρᾶος, σεμνός, μέτριος, ἁπλοῦς, ἄκακος καὶ μὲ ἐνα λόγον εἶχεν ὁ μακάριος ὅλας τὰς ἄλλας ἀρετάς, ὅσαι ἕπονται εἰς τὰς ὡς ἄνω λεχθείσας. Ὅθεν, διὰ τὰς ἀρετάς του ταύτας ἐχειροτονήθη Ἱερεύς.

Δὲν παρῆλθε χρόνος πολύς, ὅτε εὑρὼν τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Δεκαπολίτην [1], ἄνδρα ἅγιον καὶ ἐλλόγιμον, ἐταξίδευσε μετ’ αὐτοῦ εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὅπου ἐπί τι διάστημα παρέμειναν ἀμφότεροι ἔγκλειστοι εἰς τὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Ἀντύπα. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος Ἰωσὴφ παρέμεινε ἀγωνιζόμενος μὲ σκληραγωγίας καὶ ἄλλας κακουχίας τοῦ σώματος. Ἐπειδὴ δὲ ἐβλάστησεν ἡ Χριστομάχος αἵρεσις τῶν εἰκονομάχων, διὰ τοῦτο παρακινηθεὶς ὑπό τινων εὐσεβῶν ἀνεχώρησε κατὰ τὸ ἔτος ωμα’ (841) διὰ τὴν Ρώμην. Ἐν’ ᾧ δὲ ἐπορεύετο πρὸς αὐτήν, ἀπήντησαν αὐτὸν πειρατικὰ πλοιάρια Κρητῶν, οἵτινες ὁδηγήσαντες τὸν Ὅσιον αἰχμάλωτον εἰς τὴν Κρήτην, τὸν ἔρριψαν εἰς τὴν φυλακήν, εἰς αὐτὴν δὲ εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος ἐδίδασκε πάντοτε τοὺς πρὸς αὐτὸν ἐρχομένους καθοδηγῶν αὐτοὺς εἰς τὴν ὁδὸν τῆς σωτηρίας καὶ τῆς ἀρετῆς καὶ διὰ τῶν ψυχωφελῶν λόγων του πολλοὺς ἐλύτρωσεν ἀπὸ τὰς χεῖρας τοῦ διαβόλου.