ΙΑΚΩΒΟΣ ὁ ἔνδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἀπόστολος ἦτο υἱὸς τοῦ Ζεβεδαίου καὶ ἀδελφὸς πρεσβύτερος Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου. Μετὰ δὲ τὴν κλῆσιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Ἀνδρέου καὶ Πέτρου προσεκλήθη ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ἵνα μαθητεύσῃ παρ’ Αὐτῷ μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του Ἰωάννου. Εὐθὺς λοιπὸν ἀφήσαντες τὸν πατέρα καὶ τὸ πλοῖον των, ὡς καὶ ὅλα τὰ ὑπάρχοντά των, ἠκολούθησαν τὸν Κύριον. Τόσον δὲ πολὺ ἠγάπησεν αὐτοὺς ὁ Δεσπότης Χριστός, ὥστε εἰς μὲν τὸν ἕνα ἀδελφόν, τὸν Ἰωάννην, προσέφερε τὸ στῆθος του, ἵνα ἀνακλιθῇ ἐπ’ αὐτοῦ, εἰς δὲ τὸν ἄλλον ἀδελφόν, τοῦτον δηλαδὴ τὸν θεῖον Ἰάκωβον, ἔδωκε τὴν τιμὴν νὰ πίῃ τὸ ποτήριον τοῦ θανάτου, τὸ ὁποῖον Αὐτὸς ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔπιεν. Ἀλλὰ καὶ αὐτοὶ οἱ μακάριοι τόσον πολὺ ἠγάπησαν τὸν Κύριον καὶ τόσον ζῆλον ἐπέδειξαν δι’ αὐτόν, ὥστε ἠθέλησαν νὰ καταβιβάσωσι πῦρ ἐξ οὐρανοῦ, ἵνα κατακαύσωσι τοὺς Σαμαρείτας, διότι δὲν ἐπίστευσαν εἰς τὸν Κύριον ἀλλ’ οὔτε καὶ ἐδέχθησαν αὐτὸν (Λουκ. θ’ 54). Ἰσως δὲ ἤθελον πράξει τοῦτο, ἐὰν ὁ Χριστός, ἡ Αὐτοαγαθότης, δὲν ἠμπόδιζεν αὐτούς. Διὰ ταῦτα, λοιπόν, ὁ Κύριος παρελάμβανε πάντοτε μεθ’ ἑαυτοῦ, κατ’ ἐξαίρεσιν, εἰς τὰς προσευχὰς καὶ εἰς τὰς ἄλλας οἰκονομίας του τούτους τοὺς δύο Ἀποστόλους, ὁμοῦ μετὰ τοῦ κορυφαίου Πέτρου, μυσταγωγών καὶ ἀποκαλύπτων πρὸς αὐτοὺς τὰ ὑψηλότερα καὶ μυστικώτερα δόγματα.

Τὰ περὶ τοῦ μακαρίου τούτου Ἰακώβου, πληροφορούμενος ὁ Ἡρῴδης ὁ Ἀγρίππας, ὁ τοῦ Ἀριστοβούλου υἱός, τοῦ ὁποίου θεῖος ἦτο ὁ Ἡρῴδης ὁ θανατώσας τὸν Πρόδρομον καὶ μὴ ὑποφέρων νὰ βλέπῃ αὐτὸν μετὰ τόσης παρρησίας διδάσκοντα τὸ Εὐαγγέλιον μετὰ τὸ Πάθος καὶ τὸ σωτήριον κήρυγμα τοῦ Χριστοῦ, ἐθανάτωσεν αὐτὸν διὰ μαχαίρας ἐν ἔτει ἀπὸ Χριστοῦ μδ’ (44ῳ). Οὕτω μετὰ τὸν Πρωτομάρτυρα Στέφανον δεύτερον Μάρτυρα ἔστειλε τοῦτον πρὸς τὸν Χριστόν, ὡς γράφεται εἰς τὸ βιβλίον τῶν Πράξεων (ιβ’ 2).

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ