ΑΜΦΙΑΝΟΣ καὶ ΑΙΔΕΣΙΟΣ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες ἦσαν κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Μαξιμιανοῦ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη σπϛ’-τε’ (286-305), αὐτάδελφοι μὲν ὄντες ἐκ μητρός, καταγόμενοι δὲ ἐκ τῆς Λυδίας. Πορευθέντες δὲ οὗτοι εἰς τὴν Βηρυττόν, καθωδηγήθησαν εἰς τὴν Πίστιν τοῦ Χριστοῦ ὑπὸ τοῦ Ἁγίου Μάρτυρος Παμφίλου [1]. Συλληφθεντες εἶτα ὡς Χριστιανοὶ ὡδηγήθησαν εἰς τὸν ἄρχοντα Οὐρβανόν, πρὸ τοῦ ὁποίου πρῶτος ὁ Ἀμφιανὸς ἐκήρυξε παρρησίᾳ τὸν Χριστόν. Διὰ τοῦτο ἔδειραν αὐτὸν οἱ στρατιῶται εἰς τὸ πρόσωπον καὶ τὸν ἐλάκτισαν. Εἶτα ἀλείψαντες τοὺς πόδας τοῦ Ἁγίου μὲ ἔλαιον, ἔκαυσαν αὐτοὺς διὰ πυρὸς καὶ ὕστερον τὸν ἐκρέμασαν. Κρεμάμενος δὲ ἐφαίνετο, ὁ ἀοίδιμος, ὅλος ἐξογκωθείς, ἐσχισμένα μὲν ἔχων τὰ πλευρὰ ἐκ τῶν πολλῶν λακτισμάτων, κατακεκαυμένας δὲ φέρων τὰς σάρκας τῶν ποδῶν του. Ἐπιμένων λοιπὸν εἰς τὴν τοῦ Χριστοῦ ὁμολογίαν, ἐρρίφθη εἰς τὸν βυθὸν τῆς θαλάσσης καὶ οὕτως ἐτελειώθη καὶ ἔλαβε παρὰ Κυρίου τὸν τοῦ Μαρτυρίου στέφανον.
Ὁ δὲ Ἅγιος Αἰδέσιος, ὁ ἀδελφὸς τοῦ Ἀμφιανοῦ, κατεδικάσθη νὰ ταλαιπωρῆται εἰς τὰ μεταλλεῖα τοῦ χαλκοῦ, τὰ εἰς τὴν Αἴγυπτον εὑρισκόμενα· βλέπων δὲ τὸν ἄρχοντα Ἱεροκλέα τιμωροῦντα τοὺς Χριστιανούς, κατεφρόνησε τὴν ζωήν του καὶ ἐκτύπησεν αὐτὸν διὰ τῆς ἰδίας αὐτοῦ χειρός. Ὅθεν ἐτιμωρήθη μὲ διαφόρους βασάνους. Κατόπιν δὲ ἐρρίφθη καὶ αὐτὸς εἰς τὴν θάλασσαν καὶ οὕτως ἔλαβεν ὁ μακάριος τὸν ἀμάραντον τῆς ἀθλήσεως στέφανον.