ΜΑΚΕΔΟΝΙΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ κακοδόξου βασιλέως Ἀναστασίου, τοῦ καλουμένου Δικόρου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη υϟα’-φιη’ (491-518). Εἶχε δὲ οὗτος δώσει πρότερον ἰδιόχειρον ἐνυπόγραφον ὑπόσχεσιν, ὅτι θέλει φυλάξει ἀπαρασαλεύτως τὰ τῆς Ἁγίας Ὀρθοδόξου Πίστεως δόγματα. Κατόπιν ὅμως, γενόμενος ὑπερασπιστὴς τῆς κακοδοξίας τοῦ Εὐτυχοῦς, ἐζήτει παρὰ τοῦ τότε Πατριάρχου Εὐφημίου (489-495) νὰ τοῦ ἐπιστρέψῃ τὴν ἔγγραφον ἐκείνην ὁμολογίαν του. Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Εὐφήμιος ἠρνεῖτο, ἐξώρισε μὲν αὐτὸν ὁ βασιλεύς, ἔκαμε δὲ Πατριάρχην τὸν Μακεδόνιον τοῦτον ἐν ἔτει υϟε’ (495), Πρεσβύτερον μέχρι τότε ὄντα τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐφάμιλλον τοῦ Εὐφημίου κατὰ τὴν ἀρετὴν καὶ τὴν ὁσιότητα. Ἀποχωρῶν δὲ ὁ Εὐφήμιος τοῦ θρόνου παρέδωσε τὴν ἔγγραφον ὁμολογίαν τοῦ βασιλέως εἰς τὸν Μακεδόνιον τοῦτον, ὅστις πρὸ τῆς ἐκλογῆς του ὡς Πατριάρχου ἦτο Σκευοφύλαξ τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἐμπεπιστευμένος δηλαδὴ εἰς τὴν φύλαξιν τῶν κειμηλίων αὐτῆς.
Ἀφ’ οὗ λοιπὸν ἔγινε Πατριάρχης ὁ Μακεδόνιος καὶ ἔμαθεν ὁ βασιλεὺς ὅτι ἔχει εἰς χεῖρας του τὴν ἔγγραφον ὁμολογίαν του, ἐζήτει ταυτην παρ’ αὐτοῦ. Ἀλλ’ ὁ Μακεδόνιος ἠναντιοῦτο σφοδρῶς καὶ δὲν τὴν παρέδιδεν. Ὅθεν θυμωθεὶς καὶ κατ’ αὐτοῦ ὁ βασιλεύς, καθῄρεσε τὸν Ἅγιον ἐν ἔτει φια’ (511) καὶ τὸν ἐξώρισε πρῶτον μὲν εἰς τὴν Χαλκηδόνα, ὕστερον δὲ εἰς τὰ Εὐχάϊτα. Τόσην δὲ πολλὴν σύγχυσιν ἐπροξένησεν ἡ καθαίρεσις καὶ ἐξορία τοῦ Ἁγίου τούτου Μακεδονίου, ὥστε ὁ λαός, σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις καὶ οἱ Ἡγούμενοι μετὰ τῶν Μοναχῶν ἐκραύγαζον ἐν τῷ μέσῳ τῆς πόλεως «Καιρὸς εἶναι, Χριστιανοί, διὰ Μαρτύριον· ἂς μὴ ἀφήσωμεν ἀπροστάτευτον τὸν Πατέρα μας, τὸν Πατριάρχην μας». Ὕβριζον δὲ καὶ τὸν βασιλέα, ἀποκαλοῦντες αὐτὸν Μανιχαῖον, καὶ τῆς βασιλείας ἀνάξιον.