ΙΩΑΝΝΗΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν ἤκμασε κατὰ τὸν Η’ αἰῶνα, μισήσας δὲ τὸν κόσμον ἐκ νεαρᾶς ἡλικίας, ἠγάπησε τὸν Χριστὸν καὶ πορευθεὶς πρὸς τὸν μέγαν Γρηγόριον τὸν Δεκαπολίτην [1], ἔγινε παρὰ τούτου Μοναχός, εἰς τὸ ἑξῆς δὲ παρέμενε μετ’ αὐτοῦ, ἀγωνιζόμενος καθ’ ὅλα καὶ ὑπηρετῶν τὸν Θεόν. Τόσον δὲ περιβόητος ἔγινεν ὁ ἀοίδιμος εἰς τὴν ὑπακοὴν καὶ τὴν ὑποταγὴν καὶ τόσον ἐστάθη εὐπειθὴς καὶ πρόθυμος ὑπηρέτης, ὥστε ὁ θεῖος Γρηγόριος, ὁ Πνευματικός του Πατήρ, ἔχαιρε δι’ αὐτὸν καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν.
Ἀφ’ οὗ δὲ ἐκοιμήθη ὁ Ἅγιος Γρηγόριος, μετέβη ὁ θεῖος οὗτος Ἰωάννης εἰς ἄλλον ξένον καὶ ἀγνώριστον τόπον, διὰ τὴν ἀγάπην του ξενιτεύσαντος καὶ εἰς τὴν ξενιτείαν γεννηθέντος Χριστοῦ καὶ ἐκεῖ ἠγωνίζετο ὁ τρισόλβιος. Πορευθεὶς δὲ κατόπιν εἰς Ἱεροσόλυμα καὶ προσκυνήσας τοὺς Ἁγίους Τόπους μετέβη ἐκεῖ εἰς τὴν Λαύραν τοῦ Ὁσίου Χαρίτωνος [2]. Ἐκεῖ λοιπόν, ἐπιδοθεὶς εἰς περισσοτέρους ἀγῶνας ἀρετῆς, ἐκοιμήθη ἐν εἰρήνῃ.
Ὑποσημειώσεις
[1] Ὁ Ὅσιος Γρηγόριος ὁ Δεκαπολίτης κατήγετο ἐκ τῆς ἐν Ἰσαυρίᾳ Δεκαπόλεως, ἐξ ἧς καὶ τὴν προσωνυμίαν ἐκτήσατο· τὸν Βίον αὐτοῦ βλέπε ἐν τόμῳ ΙΑʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», εἰς τὴν κʹ (20ὴν) Νοεμβρίου ὅτε ἐπιτελεῖται ἡ μνήμη του.
[2] Ὁ Ὅσιος οὗτος καὶ Ὁμολογητὴς Χαρίτων ἐγεννήθη εἰς τὸ Ἰκόνιον τῆς Μικρᾶς Ἀσίας περὶ τὰ τέλη τοῦ Γʹ αἰῶνος μ.Χ. Ἵδρυσε τρεῖς Λαύρας εἰς τὴν Παλαιστίνην, ἐκ τῶν ὁποίων ἡ πρώτη ὠνομάσθη Φάρος (σήμερον Ἀῒν Φαράν), ἡ δευτέρα Λαύρα τοῦ Δούκα καὶ ἡ τρίτη Λαύρα τοῦ Σουκᾶ. Ἡ τελευταία αὕτη ἐκαλεῖτο συνήθως Παλαιὰ Λαύρα καὶ κατῳκεῖτο ὑπὸ Μοναχῶν μέχρι τοῦ ΙΒʹ τοὐλάχιστον αἰῶνος. Ἡ μνήμη τοῦ ἱδρυτοῦ των Ὁσίου Χαρίτωνος τιμᾶται τὴν κηʹ (28ην) Σεπτεμβρίου (βλέπε ἐν τόμῳ Θʹ τοῦ ἡμετέρου «Μεγάλου Συναξαριστοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας»).