ΑΓΑΠΗΤΟΣ Α’ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ τῆς Ρώμης Ἐπίσκοπος, ἤκμασε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Ἰουστινιανοῦ Α’ τοῦ μεγάλου, τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη φκζ’-φξε’ (527-565). Οὗτος ἀνατραφεὶς μετὰ πάσης ἀρετῆς καὶ ἀσκήσεως, ἀνεβιβάσθη εἰς τὸ τῆς Ἀρχιερωσύνης ἀξίωμα καὶ ἔγινε Πάπας τῆς Ρώμης. Ἔπειτα ἠθέλησε νὰ μεταβῇ εἰς Κωνσταντινούπολιν, ἵνα συναντήσῃ τὸν βασιλέα Ἰουστινιανόν. Καθ’ ὁδὸν δὲ εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος ἔδωκεν ἀπόδειξιν τῆς ἀρετῆς του καὶ τῆς πρὸς τὸν Θεὸν παρρησίας αὐτοῦ. Διότι ἐν ᾧ ἤρχετο εἰς τὴν Ἑλλάδα, εὗρεν ἄνθρωπον πάσχοντα ἐκ δύο ἀνιάτων παθῶν· οὔτε δηλαδὴ νὰ ὁμιλήσῃ ἠδύνατο, οὔτε νὰ περιπατήσῃ, ἀλλὰ ἀπὸ τῆς γεννήσεώς του ἦτο ἄλαλος καὶ μόλις καὶ μετὰ βίας ἐσύρετο κατὰ γῆς ὡς ἑρπετόν. Τοῦτον ἰδὼν ὁ Ἅγιος καὶ λαβὼν αὐτὸν ἐκ τῆς χειρὸς τὸν ἤγειρεν ἄρτιον καὶ ὑγιᾶ κατὰ τοὺς πόδας, θέσας δὲ καὶ εἰς τὸ στόμα αὐτοῦ μερίδει τοῦ Δεσποτικοῦ Σώματος τοῦ Κυρίου, κατέστησεν αὐτὸν εὔλαλον.
Ἀλλὰ καὶ ὅταν ἔφθασεν εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν ὁ Ἅγιος ἐποίησεν ἕτερον θαῦμα· διότι διερχόμενος τὴν πύλην τῆς πόλεως, τὴν ὀνομαζομένην Χρυσῆν, εὗρεν ἐκεῖ τυφλὸν καὶ θέσας τὴν χεῖρα του εἰς τοὺς ὀφθαλμούς του, ἐχάρισεν εἰς αὐτὸν τὴν ὀπτικὴν δύναμιν καὶ ἐνέργειαν· διό, ἀξίως, διὰ τὰς ἀρετάς του ταύτας καὶ τὰ χαρίσματα ἐγένετο δεκτὸς μετὰ μεγάλων τιμῶν ὑπό τε τῶν ἀρχόντων καὶ τοῦ βασιλέως καὶ ὑφ’ ὅλου τοῦ λαοῦ.
Ἐν Κωνσταντινουπόλει δὲ εὑρισκόμενος ὁ Ἅγιος ἐξωστράκισε τὸν ἀπὸ Τραπεζοῦντος Ἐπίσκοπον Ἄνθιμον, ὅστις κακῶς ἐπεκάθησεν ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς Κωνσταντινουπόλεως, διότι ἐφρόνει, ὁ κακόδοξος, τὴν τῶν Εὐτυχοῦς καὶ Σεβήρου τῶν Μονοφυσιτῶν αἵρεσιν καὶ παρέδωκε τοῦτον εἰς τὸ ἀνάθεμα. Ἀντὶ δὲ τοῦ Ἀνθίμου ὑπεστήριξε τὴν ἐκλογὴν ὡς Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Ἁγιωτάτου Μηνᾶ, ὅστις μέχρι τότε ἦτο Πρεσβύτερος. Ἔλαβε δὲ μέρος καὶ εἰς τὴν χειροτονίαν αὐτοῦ. Ὀλίγον ὅμως μετὰ ταῦτα ἐξεδήμησε πρὸς Κύριον. Ἡ δὲ Σύναξις αὐτοῦ τελεῖται ἐν τῷ Ναῷ τῶν Ἁγίων μεγάλων Ἀποστόλων.