ΚΡΗΣΚΗΣ ὁ Ἅγιος τοῦ Χριστοῦ Μάρτυς κατήγετο ἐκ τῶν Μύρων τῆς Λυκίας, ἐκ γένους λαμπροῦ καὶ περιφανοῦς, ἦτο δὲ κατὰ τὴν ἡλικίαν προβεβηκώς. Βλέπων δὲ ἐντεινομένην τὴν ἀσέβειαν καὶ αὐξανομένην τὴν θρησκείαν τῶν εἰδώλων καὶ ὅτι πολλοὶ ἦσαν οἱ δεδουλωμένοι εἰς τὴν πλάνην καὶ προσέφερον θυσίας εἰς τὰ ἄψυχα ξόανα, ζήλῳ θείῳ κινούμενος, ὁ μακάριος, ἦλθεν εἰς τὸ μέσον τῶν εἰδωλολατρῶν καὶ ἐνουθέτει, αὐτοὺς νὰ ἀπέχωσι μὲν ἀπὸ τῆς πλάνης ταύτης, νὰ ἐπιστρέψωσι δὲ πρὸς τὸν Θεόν, ὁ ὁποῖος πιστεύεται ὑπὸ τῶν Χριστιανῶν, καὶ εἶναι δημιουργὸς πάσης πνοῆς καὶ χορηγὸς πάσης ζωῆς.
Ἐπειδὴ δὲ ὁ ἡγεμὼν ὠνόμασε τὸν Ἅγιον κακοδαίμονα καὶ δυστυχῆ, διότι ἐθελουσίως ἠθέλησε νὰ δεχθῇ τὰς βασάνους, δια τοῦτο ὁ Ἅγιος ἀπεκρίθη πρὸς αὐτόν, ὅτι τὸ νὰ πάσχῃ τις διὰ τὸν Χριστόν, τοῦτο φέρει εὐτυχίαν καὶ εὐδαιμονίαν. Ἐρωτώμενος δὲ ὑπὸ τοῦ ἡγεμόνος ποῖον εἶναι τὸ ὄνομά του καὶ ἡ πατρίς του, μίαν μόνην ἀπάντησιν ἔδιδεν εἰς ὅλα τὰ ἐρωτήματα, ὅτι εἶναι Χριστιανός. Ὅθεν δὲν κατεδέχθη οὔτε μὲ τὸ ἐλάχιστον σχῆμα νὰ φανῇ ὅτι προσφέρει σέβας εἰς τὰ εἴδωλα, καθὼς ὁ ἡγεμὼν τὸν συνεβούλευεν, ἀλλ’ ὡμολόγησε τὸν ἐπὶ πάντων Θεὸν παρουσίᾳ ὅλων. Ἔλεγε δὲ καὶ τοῦτο· ὅτι τὸ σῶμα οὐδὲν δύναται νὰ πράξῃ ἀφ’ ἑαυτοῦ, ἄνευ τῆς θελήσεως τῆς ψυχῆς, ὡς παρὰ τῆς ψυχῆς κινούμενον καὶ κυβερνώμενον. Τούτων λοιπὸν ἕνεκα πρῶτον μὲν ἐκρεμάσθη ὁ Ἅγιος καὶ ἐξεσχίσθη, εἶτα δὲ ἀναφθείσης πυρᾶς ἐρρίφθη ἐν αὐτῇ, ἀλλὰ τὸ πῦρ οὔτε κἂν τρίχα τῆς κεφαλῆς του δὲν ἤγγισεν. Ὅθεν εὐχαριστῶν παρέθετο τὴν ψυχήν του εἰς χεῖρας Θεοῦ, παρὰ τοῦ ὁποίου ἔλαβε τὸν στέφανον τῆς ἀθλήσεως.