ΘΩΜΑΪΣ ἡ Ἁγία Μάρτυς ἐγεννήθη εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν, ὅπου καὶ ἀνετράφη καλῶς καὶ ἐξεπαιδεύθη ὑπὸ τῶν γονέων της. Ἔπειτα συζευχθεῖσα μετ’ ἀνδρὸς ἔζη εἰς τὸν οἶκόν της ἠγαπημένη μὲ τὸν ἄνδρα της καὶ διάγουσα τὴν ζωήν της μὲ κοσμιότητα καὶ σωφροσύνην. Ἐπειδὴ δὲ συγκατῴκουν μετὰ τοῦ πενθεροῦ της, ἡμέραν τινά, καθ’ ἣν ἀπουσίαζεν ὁ σύζυγός της, ὁ τῶν ψυχῶν φθορεὺς διάβολος ἐνέπνευσεν αἰσχροὺς λογισμοὺς εἰς τὸν γέροντα κατὰ τῆς νύμφης του Θωμαΐδος καὶ ἐπεδίωκε νὰ συνέλθῃ μετ’ αὐτῆς, μηχανευόμενος πάντα τρόπον, ἵνα ἐπιτύχῃ τοῦ μοχθηροῦ σκοποῦ του. Τοῦτο ἰδοῦσα ἡ μακαρία Θωμαῒς συνεβούλευε τὸν γέροντα καὶ παρεκάλει αὐτὸν νὰ ἀποβάλῃ τῆς καρδίας του τοιοῦτον διαβολικὸν λογισμόν. Ὅμως ματαίως ἐκοπίαζε, διότι ὁ κακογέρων ἐκεῖνος, τυφλωθεὶς ὑπὸ τοῦ διαβόλου, ἔλαβε τὸ ξίφος τοῦ υἱοῦ του καὶ κτυπήσας τὴν νύμφην του εἰς θανατηφόρον μέρος, ἔσχισεν αὐτὴν καὶ τὴν ἐθανάτωσε. Καὶ ἡ μὲν μακαρία Θωμαῒς παρέδωκε τὴν ψυχήν της εἰς τὸν Θεὸν καὶ ἔγινε Μάρτυς διὰ τὴν σωφροσύνην της, ὁ δὲ γέρων πάραυτα τυφλωθεὶς ὁλοσχερῶς κατὰ τοὺς σωματικούς του ὀφθαλμούς, περιεφέρετο ἔνθεν κακεῖθεν ἐντὸς τῆς οἰκίας.
Τότε ἔτυχε νὰ ὑπάγωσι Χριστιανοί τινες πρὸς ἀναζήτησιν τοῦ υἱοῦ του καὶ εὗρον νεκρὰν τὴν μακαρίαν Θωμαΐδα, ἐρριμμένην χαμαί, τὸ δὲ ἔδαφος τῆς γῆς αἱματοβαμμένον. Ταῦτα ἐκεῖνοι ἰδόντες, βλέποντες δὲ καὶ τὸν γέροντα τριγυρίζοντα καὶ περιπλανώμενον ἐδῶ καὶ ἐκεῖ, ἠρώτων αὐτὸν ποῖος ἐθανάτωσε τὴν νύμφην του. Ἀποκαλύψας τότε ὁ γέρων τὴν ἀλήθειαν καὶ εἰπὼν ὅτι αὐτός, διὰ τῶν χειρῶν του, τὴν ἐφόνευσεν, ἐπροθυμοποιεῖτο καὶ παρεκάλει αὐτοὺς νὰ τὸν ὁδηγήσωσιν εἰς τὸν ἄρχοντα καὶ ἐξουσιαστήν, ὅπως λάβῃ παρ’ αὐτοῦ τὴν πρέπουσαν τιμωρίαν κατὰ τοὺς πολιτικοὺς νόμους. Πεισθέντες λοιπὸν ἐκεῖνοι τὸν παρουσίασαν εἰς τὸν ἐξουσιαστήν, ὁ ὁποῖος, φανερωθείσης τῆς ἀληθείας, διέταξε καὶ ἀπεκεφάλισαν αὐτόν.
Ταῦτα μαθὼν ὁ Ἀββᾶς Δανιήλ, ὁ Πρῶτος τῆς Σκήτης, κατῆλθεν εἰς τὴν Ἀλεξάνδρειαν καὶ λαβὼν τὸ Λείψανον τῆς Ἁγίας Θωμαΐδος ἀνεβίβασεν αὐτὸ εἰς τὴν Σκήτην καὶ ἀπέθηκεν ἐν τῷ κοιμητηρίῳ τῶν Πατέρων, ἐπειδὴ ἔλαβε τὸ μαρτυρικὸν τέλος χάριν τῆς σωφροσύνης. Εἷς δὲ ἀδελφὸς ἐκ τῆς Σκήτης, ἐνοχληθεὶς ὑπὸ τοῦ πάθους τῆς πορνείας, προσέτρεξεν εἰς τὸν τάφον τῆς μακαρίας καὶ χρισθεὶς μὲ τὸ ἔλαιον τῆς κανδήλας τῆς Ἁγίας ἔλαβεν εὐλογίαν παρ’ αὐτῆς, φανείσης εἰς αὐτὸν κατ’ ὄναρ· ἐξυπνήσας δὲ ἠλευθερώθη οὗτος ἐκ τοῦ πάθους. Ἔκτοτε λοιπὸν καὶ ἕως τοῦ νῦν ὅλοι οἱ ἀδελφοὶ τῆς Σκήτης ἔχουσι μεγάλον βοηθὸν εἰς τοὺς πολέμους τῆς σαρκὸς τὴν μακαρίαν ταύτην Θωμαΐδα.