ΜΑΡΤΙΝΟΣ ὁ ἐν Ἁγίοις Πατὴρ ἡμῶν, ὁ τῆς Ρώμης μακάριος Ἐπίσκοπος, ἔζησε κατὰ τοὺς χρόνους τοῦ βασιλέως Κώνσταντος Β’ τοῦ βασιλεύσαντος κατὰ τὰ ἔτη χμα’-χξη’ (641-668), ὅστις ἐφονεύθη εἰς τὰς ἐν Σικελίᾳ Συρακούσας, ἐντὸς τοῦ λουτροῦ τοῦ λεγομένου Δάφνη, δεχθεὶς τραῦμα εἰς τὴν κεφαλὴν διά τινος κάδου, ὑπὸ τοῦ Ἀνδρέου Τρωΐλου. Οὗτος λοιπὸν ὁ θεσπέσιος Μαρτῖνος, διὰ τὴν Ὀρθόδοξον Πίστιν ὡδηγήθη βιαίως ἀπὸ τῆς Ρώμης εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, μετ’ ἄλλων δυτικῶν Ἐπισκόπων, κατὰ προσταγὴν τοῦ βασιλέως καὶ πολλὰς θλίψεις καὶ κακοπαθείας ὑπέμεινε μετ’ ἐκείνων καθ’ ὁδὸν ὁ μακάριος, ἕως ὅτου φθάσωσιν εἰς Κωνσταντινούπολιν. Ἐπειδὴ δὲ, ὁ μὲν βασιλεὺς ὑπερήσπιζε τὴν δυσσεβῆ αἵρεσιν τῶν Μονοθελητῶν, ὁ δὲ Ἅγιος Μαρτῖνος ἀπεκήρυξε καὶ ἀνεθεμάτισε τοὺς Σέργιον, Πύρρον καὶ Θεόδωρον τοὺς Μονοθελητὰς καὶ ἐξέδωκεν ὅρον μετὰ τῆς ἐν Ρώμῃ συναχθείσης Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀνέτρεπε τὴν αἵρεσιν τῶν Μονοθελητῶν [1], διὰ ταῦτα, ἔστειλεν ὁ βασιλεὺς καὶ ἔφερον τὸν Ἅγιον εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, ὡς εἴπομεν, δέσας δὲ αὐτὸν καὶ τοὺς μετ’ αὐτοῦ Ἐπισκόπους, ὡς κακούργους καὶ λῃστάς, μὲ ἁλύσεις καὶ δεσμά, ἐφυλάκισεν αὐτοὺς εἰς τὸ Πραιτώριον καὶ ἐκεῖ τοὺς ἀφῆκε φυλακισμένους ἐπὶ τρία ὁλόκληρα ἔτη. Ἔπειτα ἀπέστειλεν αὐτὸν καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ ἐξορίστους εἰς τὴν πόλιν τῆς Χερσῶνος, τὴν πλησιάζουσαν εἰς τὴν Κριμαίαν· ἐκεῖ δὲ πολλὰ δεινὰ ὑπομείνας ὁ ἀοίδιμος καὶ μαρτυρικῶς τὴν ζωήν του διανύσας, πρὸς Κύριον ἐξεδήμησε. Τὸ δὲ ἅγιον αὐτοῦ Λείψανον ἐνεταφιάσθη ἔξω τῆς πόλεως Χερσῶνος ἐν τῷ Ναῷ τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ